MONOS
Acht tieners op een woeste hoogvlakte in Colombia. Ze dragen klinkende namen als Wolf, Smurf, Rambo en Lady. Het zijn ‘monos’ -commando’s- die boven op een berg paramilitaire training krijgen. Van hun fanatieke commandant krijgen ze een nieuw bevel. Naast het bewaken van de krijgsgevangen Amerikaanse dokter, moeten ze ook de koe Shakira gaan verzorgen. Bij deze schijnbaar simpele opdracht loopt het mis. De jolige sfeer waarin gelachen en gestoeid werd met elkaar, slaat om en het wordt menens. Machtsspelletjes, pesterijen en samenzweringen steken de kop op.
De Zuid-Amerikaanse regisseur Alejandro Landes filmde MONOS integraal in het geboorteland van zijn moeder: Colombia.
In Colombia heerst al bijna zestig jaar een staat van burgeroorlog. Het is dit permanente conflict dat de achtergrond vormt voor MONOS.
Behalve een oorlogsfilm is MONOS ook een coming-of-age-prent. Het gaat immers evenzeer over oorlog als over opgroeien.
MONOS werd overal ter wereld onthaald als een echt meesterwerk. Dit succes heeft veel te maken heeft met de ongelofelijk eigenzinnige filmmuziek.
De film MONOS werpt heel wat vragen op – zowel geografische, historische als ideologische. Maar ook op vlak van leeftijd, seksualiteit en gender zijn er dingen die vragen oproepen.
Door de coronacrisis konden heel veel mensen MONOS niet op het grote scherm zien, tot spijt van de filmmakers die de cinemabeleving voorop stellen.