Vraagtekens

Hoewel de film integraal in Colombia is gefilmd, vragen zelfs heel wat Colomianen zich af waar het verhaal zich afspeelt. Regisseur Alejandro Landes koos er bewust voor om nergens te vermelden in welk land de film plaatsgrijpt. Hij stelde alles in het werk om ons een onwereldse plek voor te schotelen. Wist jij tijdens het kijken waar je was? Hoe kwam dat? Vond je dat lastig of net niet?

Niet alleen op vlak van locatie, maar ook op vlak van tijd zijn de situaties in de film niet helemaal helder. MONOS is een film die gaat over opgroeien en geweld. De filmmakers wilden dus geen historisch of politiek kader meegeven aan de kijker, want dit zou het eigenlijke thema overschaduwen. Wat vind je van die keuze?

In Colombia strijden uiterst linkse vrijheidstrijders tegen extreemrechtse rebellen. Toch komen we in MONOS nooit te weten voor welke zaak de jongeren precies vechten. Alejandro Landes wou immers geen ideologisch conflict in zijn film laten sluipen. Volgens hem is de realiteit van oorlog al lang niet meer zo simpel als in de tijd van de wereldoorlogen. Vele strijders zien oorlog in de eerste plaats als een betaalde job. Sommigen hebben zelfs voor beide partijen gevochten!

In het scenario was het personage Rambo een jongen. Toch koos de regisseur een meisje om de rol te spelen. In de film zelf is het niet eens zo duidelijk of Rambo een jongen of een meisje is. Dit sluit mooi aan bij het thema van de film: niets is zwart-wit, alles is een beetje grijs. Heb jij je vragen gesteld bij de genderidentiteit van Rambo?

Ook de grens tussen hetero- en homoseksualiteit vervaagt in de film, net als het verschil tussen intimiteit en seksualiteit. Halverwege de film is er een ongemakkelijk moment tussen gijzelaar Sara Watson en gijzelnemer Swede. Ze zoeken steun bij elkaar na een bombardement, maar verwarren deze affectiviteit al snel met seksualiteit. Lichamelijk contact is tenslotte een basisbehoefte. Kan jij je voorstellen dat je, net als Sara, al maanden geen ander meer hebt aangeraakt? Zou je het missen?

Ook op vlak van leeftijd zijn de zaken in MONOS soms nogal verwarrend. De monos lijken te babysitten op hun veel oudere gijzelaar. Langs de andere kant zijn er ook scènes die lijken te suggereren dat Sara Watson een soort moederlijke bezorgdheid koestert ten aanzien van de jongelingen. Wat denk jij: geven de jongeren om Sara? En is Sara bezorgd om haar gijzelnemers?