Filmtechnisch

De film maakt veel gebruik van close-ups om de emoties van de bewoners van de zorginstelling vast te leggen. Het gebruik van zachte verlichting en rustige camerabewegingen versterkt de intieme sfeer en maakt de kijker deelgenoot van de dagelijkse interacties.

De film wisselt af tussen persoonlijke momenten met de bewoners en scènes waarin Teun de wereld rondreist. Dit zorgt voor een vloeiende overgang tussen de persoonlijke en maatschappelijke schaal van het probleem.

Het geluid van voetstappen, deuren en zachte achtergrondgeluiden creëert een sfeer van rust en introspectie. Dit helpt om de stilte en eenzaamheid die vaak met dementie gepaard gaat, tastbaar te maken. De muziek is subtiel en eenvoudig, en ondersteunt de emotionele reis van de bewoners en van Teun zelf. Muziek wordt ook ingezet om momenten van verbinding te versterken. Maar het is vooral de stilte die een grote rol speelt in de film. Vooral tijdens momenten van reflectie of interacties tussen de bewoners en hun omgeving, waardoor het publiek de ruimte krijgt om na te denken over de situatie van de patiënten.

De film is opgebouwd rond het verhaal van Teun Toebes die de wereld rondreist om verschillende zorginstellingen te bezoeken. Deze reis is thematisch verweven met zijn eigen ervaringen in het zorgtehuis waar hij woont. Door scènes van zijn persoonlijke interacties af te wisselen met bredere observaties over de zorg in andere landen, creëert de film een dynamische structuur die zowel emotioneel als informatief is. Deze afwisseling zorgt er ook voor dat alle patiënten op één of andere manier verbonden zijn met elkaar. En net die globale verbondenheid wordt al meteen in het begin van de docu in de verf gezet met duidelijke cijfers.

Herinner je je nog hoeveel mensen er op dit moment de diagnose ‘dementie’ hebben?

En wat met de prognose voor in 2030?

En in 2050?