De openingsscène: Teun wandelt het tehuis binnen...
In de openingsscène van ‘Human Forever’ zien we Teun Toebes, die gepakt en gezakt een verpleeghuis binnenwandelt. Er is een gevoel van afgeslotenheid, alsof we een verborgen wereld binnenstappen. En ook de inkleding van zijn kamer voelt wat bevreemdend aan. Toch zijn het de gesprekken met de eerste bewoners die meteen heel wat vragen oproepen: waar zal deze documentaire precies over gaan? Hoe gaan de mensen reageren op Teun, of omgekeerd? Gaan er geen problemen ontstaan?
De cijfers
De cijfers onderstrepen de sombere toon die wordt gezet. In de toekomst hebben we 1 kans op 5 om dement te worden. Niet meteen een statistiek om vrolijk van te worden. En ook de getuigenis van de eerste bewoonster hakt er meteen in. Zij nam haar intrede in het tehuis "voor haar eigen bestwil". Of dat is toch wat men haar vertelt. Zelf geeft ze aan dat ze beter af was in haar eigen huis, met haar eigen vrienden en kennissen. “Wat is het nut dat ik nog leef”, zegt ze even later… een scène die stemt tot nadenken.
Vind jij dit een harde eerste scène?
Welke emoties en/of andere vragen roept deze scène bij jou op?
In welke mate was je geïntrigeerd door deze scène?
Angst
Niet veel later ontmoet Teun een bange vrouw. De angst om alleen te zijn wordt nu wel heel tastbaar. Ze heeft het letterlijk moeilijk om los te laten.
Hoe reageert Teun?
Wat zou jij denken of doen in zo’n situatie?
Zijn er geen alternatieve oplossingen voor mensen met angst?