SAMI BLOOD OP FILMFESTIVALS EN IN DE PERS

SAMI BLOOD ging in wereldpremière op het Filmfestival van Venetië, waar de film twee belangrijke prijzen won: de Europa Cinemas Label Award en de Fedeora Award voor beste Regiedebuut. Later won de film op het Göteborg Film Festival, het grootste filmevent van Scandinavië, de Dragon Award Best Nordic Film, een prijs goed voor meer dan honderdduizend euro, en daarmee een van de grootste filmprijzen ter wereld. Er kwamen nog meer prijzen, waaronder prijs voor beste actrice voor Lene Cecilia Sparrok (die de jonge Elle-Marja vertolkt) op het Tokyo International Film Festival. 

De Nederlandse krant NRC Handelsblad sloot zijn recensie van SAMI BLOOD af met een korte, krachtige mening: "Prachtig." 

Het einde van de recensie van de Volkskrant suggereert een happy end: "Haar gezicht (= dat van Lene Cecilia Sparrok, de jonge hoofdactrice), star en vastberaden, kan prachtig openbarsten als ze lacht, dat je alleen daarom al hoopt op een happy end." Had de film een happy end? Hoopte jij ook op een happy end? Waarom (niet)? 

De recensies in België zijn iets minder enthousiast. De Standaard heeft als titel voor zijn recensie "Nooit meer Samen" gekozen. Vanwaar die vreemde titel? 

De Morgen vindt dat de regisseuse "te weinig verbeelding" heeft. Volgens de recensent is SAMI BLOOD "te braaf" en "ongeïnspireerd". Wat denk jij ervan? Vind jij SAMI BLOOD ook ongeïnspireerd? 

De Amerikaanse website Variety schrijft het volgende in een tekst over SAMI BLOOD:

"Wanneer ze een jurk aantrekt die haar identiteit als Sami verbergt verandert ze van iemand die bekeken wordt in iemand die gezien wordt." Weet je nog over welke scène het hier gaat? Wat is het verschil tussen "bekeken worden" en "gezien worden"? Wat is volgens jou het gevoel dat Elle-Marja heeft in de scène waarin ze haar eigen Sami-kleren omruilt voor een jurk?