Mats Grorud

The Tower werd gemaakt door de Noorse regisseur Mats Grorud. Hij werd geboren in 1978, is vader van drie kinderen en houdt zich al sinds zijn 19e bezig met het maken van korte animatiefilms. The Tower is zijn allereerste 'lange’ animatiefilm.

Het duurde ruim 8 jaar alvorens The Tower klaar was. Dat is niet verwonderlijk want los van de verschillende verhalen die hij in de film combineert, gebruikt de regisseur ook verschillende vormen van animatie en beeldmateriaal.

The Tower was een tijdsintensief filmproject en de financiering van de film valt in geen geval te vergelijken met dat van een commerciële actiefilm. Daarom moest Mats ook op een andere manier geld zien te verdienen: hij gaf in tussentijd verschillende workshops ‘filmanimatie’ voor kinderen.

Hoe lang denk jij dat het duurt om zo'n animatiefilm te maken? Is 8 jaar niet ongelofelijk lang? Welke redenen kan je bedenken waarom net dit type film zo veel tijd nodig heeft om afgewerkt te worden?

Zou jij zo lang met één project kunnen bezig zijn?

Mats Grorud is de bezieler en het creatieve brein achter The Tower. Hij is zelf zeer betrokken bij de thematiek van de Palestijnse vluchtelingen. Mats groeide misschien wel op in Noorwegen, maar hij werd al van jongs af aan geconfronteerd met de verhalen die zijn moeder hem vertelde. Toen hij 9 jaar oud was, werkte zij regelmatig als verpleegster in Libanon tijdens de oorlog. Ook een deel van de foto’s die je als kijker in de film te zien krijgt, zijn foto’s van mensen die Mats’ moeder destijds ontmoette.

Maar er is meer. Toen Mats 13 jaar oud was, verhuisde hij naar Cairo in Egypte, waar zijn moeder in een Palestijns ziekenhuis ging werken. Op zijn 19de besloot hij zelf om een jaar lang in het Burj al-Barajnah vluchtelingenkamp in Libanon te gaan leven. De appel valt blijkbaar niet ver van de boom bij de familie Grorud.

Door samen met vluchtelingen te leven, te lachen en te praten, ontstond langzaamaan het idee om een film te maken over de situatie van de Palestijnse mensen in het kamp.

Mats vond het belangrijk dat de verhalen die hem werden verteld zo juist mogelijk in zijn film zouden terechtkomen. Enkel en alleen op die manier kon hij een ‘echte’ film maken, een film waar veel mensen zich in zouden herkennen. Niet alleen de kijkers in België, maar ook de vele honderdduizenden mensen die nu nog steeds in een vluchtelingenkamp (moeten) leven.

Denk jij dat Mats de juiste regisseur was voor deze film of vind je dat enkel Palestijnse filmmakers dit verhaal kunnen (of mogen) vertellen?

Is de film geloofwaardig als je weet dat hij gemaakt is door een hoofdzakelijk Europees team? Of is dat net de meerwaarde?

Zou de film er anders hebben uitgezien als hij gemaakt was door een Palestijn? Waarom denk je dat?

Mats werkt momenteel samen met de Mozambiqaanse regisseur Rui Tenreiro aan een nieuwe filmproject. De film zal gaan over de olievervuiling in Mozambique en de impact daarvan op het leven van de lokale bewoners. Het centrale thema wordt de strijd die ze voeren om te vechten voor wat ‘fair’ en ‘eerlijk’ is. Opnieuw een film over zeer menselijke verhalen, problemen én hoop. 

Waarom zou Mats opnieuw voor zo'n moeilijk thema kiezen? Vind jij het goed dat regisseurs films maken rond deze thema's of moeten films altijd puur ontspanning zijn? Hoezo?