Keivan Majidi

Keivan Majidi werd geboren in 1978 in Marivan, Koerdistan. Hij begon zijn filmcarrière pas na het vervullen van zijn militaire dienstplicht. Met zijn korte films en documentaires heeft Keivan deelgenomen aan meer dan 40 internationale filmfestivals waar hij verschillende prijzen heeft gewonnen. The Blue Girl is zijn speelfilmdebuut.

Dit had regisseur Keivan Majidi te zeggen over zijn film:

"Alleen liefde kan de barrières doorbreken en de grenzen overschrijden om de mensen te verenigen. En vandaag, nu iedereen de wereldorde beu is, zijn we er meer dan ooit van overtuigd dat we de gemeenschappelijke liefdes van de mensen in de wereld moeten waarderen..."

Wat bijzonder is aan deze film is dat hij niet de typische structuur van de meeste films volgt. Meestal begint een film met een probleem dat moet opgelost worden. Terwijl de hoofdpersonages het probleem proberen op te lossen, komen ze dan verschillende obstakels of moeilijkheden tegen die in de weg staan om het oorspronkelijke probleem op te lossen. Soms brengt het oplossen van het ene probleem een ander probleem met zich mee. Dit word gedaan om het verhaal spannend te houden en te tonen dat de hoofdpersonages niet terug deinzen door een beetje tegenslag. In The Blue Girl merken zien we niet direct veel obstakels. De kinderen willen een voetbalveld maken en beginnen er gewoon aan. Er zijn verder geen conflicten tussen de personages en geen dingen die in de weg staan om hun doel te bereiken. Het enige echte conflict dat de film wil aankaarten, is dat meisjes niet mee mogen voetballen. Dit wordt wel vermeld maar nooit opgelost.

De regisseur koos bewust voor een film zonder conflicten omdat hij in de eerste plaats een film wou maken vol liefde en zonder problemen die te groot zijn voor kinderen om ze op te lossen.

Begrijpen jullie de keuze van de regisseur?

Hoe hebben jullie het kijken naar The Blue Girl ervaren? Waarom?

Miste je spanning?

Welke problemen had de regisseur aan het verhaal kunnen toevoegen om het verhaal spannend te maken?

Vind je het altijd nodig dat er problemen opduiken in een verhaal? Hoezo?

Gebeurt het vaak in een film dat de conflicten eigenlijk te groot zijn voor de personages om ze op te lossen? Kan je daar een voorbeeld van geven? Wat vind je daarvan?

Zoals dit wel vaker gebeurt in Iran, koos de regisseur ervoor om niet met echte acteurs te werken. Alle personages in de film worden gespeeld door de bewoners van het dorpje zelf. Het zijn dus allemaal gewone mensen die voor het eerst acteren. Daarbij gebruiken ze allemaal hun echte naam en voor het personage dat ze spelen.

Waarom zou de regisseur deze keuze gemaakt hebben?

Hoe vind jij dat de dorpsbewoners het ervan afgebracht hebben? Had jij gezien dat ze voor het eerst acteerden?

Zou jij durven of willen meespelen in een film als er in jouw dorp of stad een regisseur langs zou komen om zijn verhaal op te nemen? Waarom wel/niet?

Jullie zullen het zelf wel gemerkt hebben maar de film zit vol met prachtige beelden.Dit wordt met een moeilijk woord cinematografie genoemd. Om er voor te zorgen dat een film er mooi uit ziet, werkt een regisseur altijd samen met een Director of Photography of DoP. Een DoP bepaalt dus mee hoe de beelden van een film er moeten uit zien. In dit geval wilde de DoP het prachtige landschap van het Koerdische dorpje extra in de verf zetten. Hoe een film in beeld wordt gebracht, heeft veel invloed op hoe het publiek zich voelt bij het bekijken van de film.

Wat voor gevoel gaf het kijken naar The Blue Girl jullie? 

Voelde je dit ook al eens bij het kijken naar andere films?

Heb je al eens een film gezien die een diepe indruk op je naliet? Welke film? Waarom was je er zo van onder de indruk?