Hoe kijk je naar The Tower?

Wie Palestina zegt, denkt meteen aan het jarenlange conflict tussen Israël en Palestina. Tot op vandaag zijn daar de meningen nog steeds verdeeld. Niet alleen in het Midden-Oosten, maar ook in alle andere landen ter wereld. De film wordt zeer duidelijk verteld vanuit het Palestijnse standpunt, wat meteen ook een gevolg kan hebben op de wereldwijde ontvangst van de film. In welke landen zal de film vertoond worden? Waar niet? Waarom?

De film ging voor de allereerste keer in première in 2018 in Annecy, Frankrijk en werd ook zeer warm onthaald in Noorwegen, Zweden, enz.  Sindsdien werd de film al vertoond op meer dan 150 filmfestivals wereldwijd. Dus het ‘menselijke’ aspect en de persoonlijke verhalen lijken nog steeds de doorslag te geven…

Hoe denk je dat men in Israël naar deze film zal kijken? Of in landen die niet aan de kant staan van de Palestijnen?

Zal deze film politieke discussies uitlokken? Of zal deze film net meer dialoog en verbondenheid kunnen brengen?

We beleven de verhalen uit The Tower door de ogen van Wardi, een elfjarig meisje. Voor regisseur Mats is dit een bewuste keuze. De verhalen die hij hoorde tijdens zijn verblijf in het vluchtelingenkamp waren vaak zeer hard en tragisch, maar Mats wilde een verhaal brengen van hoop.

Wat vind je van de keuze van Mats om te kiezen voor een kind als hoofdpersonage? Zou de film anders zijn als hij had gekozen voor een volwassen figuur? Hoezo?

Doorheen de film voel je ook boosheid en rebellie. Vechten tegen onrecht, vechten voor wat fair is, vechten voor… je thuisland. Sidi zegt op een bepaald moment dat de jongeren die stierven voor hun vaderland wel eens gelijk konden hebben.

In welke scènes herkende jij de boosheid? Waarom?

Begrijp je de boosheid van de Palestijnen? Hoe zou jij reageren? Hoe ver zou jij gaan?