Filmtechnische blik op La MIF

Geen chronologische opbouw, maar wel grote sprongen in de tijd. Geen logische opbouw, maar wel verschillende hoofdstukken die beetje bij beetje meer inzicht geven in de verschillende personages. De montage van La MIF dwingt op deze manier de kijker om de hele film uit te kijken. Wie vroegtijdig de zaal verlaat, mist de essentie van het hele verhaal en mist dus ook de complexiteit en nuances. En dat zou zonde zijn, want deze elementen maken van La MIF een knap staaltje cinema.

Hoe draagt deze manier van monteren volgens jou bij tot de opbouw van het verhaal? Had jij het anders gedaan? Waarom kiest Fred Baillif voor deze aanpak?

Baillif laat in La MIF de harde realiteit voor zich spreken. Er werd geen ondersteunende muziek toegevoegd en de kracht van de stilte werd vaak gebruikt om een scène kracht bij te zetten. Maar is het je ook opgevallen dat voor de start van elk nieuw hoofdstuk er een stukje klassieke muziek gebruikt wordt?

Staat deze 'vrolijke' toon niet in schril contrast met het verhaal? Waarom zou de regisseur deze keuzes maken?

Fred Baillif koos ervoor om alles uit de hand te filmen. Geen statieven of hoogtechnische apparaten dus, maar een eenvoudige aanpak. In het hoofdstuk 'een blik achter de schermen' lees je waarom hij hiervoor koos. Maar misschien is het niet slecht om zelf eens na te denken over deze manier van filmen.

Welk gevoel krijg je door deze aanpak?