Ayten en Mahmoud

Ayten Amin werd geboren in Alexandrië in 1978. Later verhuisde ze naar Caïro waar ze aan de slag ging als medewerker in een bank. Ze brak door als filmmaker met haar korte documentaire serie Tahir 2011: The Good, The Bad and The Politician die vertelde over de Egyptische revolutie in 2011. Maar het was pas met Souad dat ze ook internationale erkenning kreeg als regisseur. De film werd niet alleen door Cannes geselecteerd maar ook door het filmfestival van Berlijn, iets wat zelden gebeurt. Daarmee werd ze meteen als één van de meest succesvolle vrouwelijke regisseurs van Egypte gezien.

Mahmoud Ezzat werd bekend tijdens de Egyptische revolutie door zijn gedichten waarin hij de revolutie vastlegde en door zijn aanwezigheid op sociale media. Zo groeide hij uit tot influencer én vaste co-scenarist van Ayten Amin. Na Villa 69 en Souad werken de twee samen aan het scenario van weer een nieuwe film.

De basis voor de film ligt in de jeugd van Ayten Amin. Toen ze 9 jaar oud was, pleegde de zus van één van haar klasgenootjes zelfmoord. Buiten de erkenning van haar dood, werd er verder nooit meer over haar gesproken. Dit feit is Ayten Amin altijd bijgebleven, voor haar een aanleiding om met het onderwerp aan de slag te gaan.

Ze ging met dit idee naar Mahmoud Ezzat, die ondertussen al even influencer was. Hij had contacten met meisjes die perfect in het profiel van Souad pasten. Vanuit deze twee bouwstenen vormden ze een verhaal over meisjes die met zichzelf in de knoop liggen door cultuurgebonden zaken, dit in combinatie met de huidige sociale media cultuur en hoe deze meisjes zich daarop uiten.

Ayten Amin koos voor een documentaireachtige stijl, ook wel eens Cinema Verité genoemd. De camera werd op de schouder gedragen en volgde de personages letterlijk en figuurlijk tot op het vel. Hierdoor wordt een soort hyper realiteit gecreëerd. Is wat je ziet nu echt gebeurd of niet?

Om het realisme van de film kracht bij te zetten werkte ze met niet-professionele acteurs. Het script en de dialogen waar Ayten en Mahmoud maanden aan werkten, diende dan ook als leidraad die niet tot op de letter moest gevolgd worden. Dit gaf de meisjes de ruimte om te improviseren, wat maakt dat de dialogen in sommige scènes zo realistisch aanvoelen.

Omdat ze het filmen vaak moesten onderbreken door een gebrek aan budget, hadden Ayten en Mahmoud tussendoor de tijd om het script bij te sturen aan de evoluties in het verhaal door de improvisaties. Het script gaf dus richting aan de improvisaties, die op hun beurt weer een nieuwe richting gaven aan het script.

Wat vind je van deze manier van filmmaken? Heeft het voor jou gewerkt bij Souad?

Heb je al eens van de Belgische gebroeders Dardenne gehoord? Het typerende aan hun films is dat zij ook altijd gemaakt zijn in de Cinema Vérité-stijl. Bekijk op youtube enkel trailers van hun films. Zie je qua stijl gelijkenis met de film Souad?

De twee steden waar de film zich afspeelt, Zagazig en Alexandrië, werden door de regisseur gebruikt om op audiovisuele manier het contrast tussen de wereld van Souad en Ahmed te versterken.